Ману андешаҳоям

Девона ман зи талъаташ он ёр механдад,
Кам-кам адоям кардаву бисёр механдад.

Девона ман, ки мешавам пазмони хашми ў,
Фаҳмида он дуздаки таррор механдад.

Девона ман, ки бо нигоҳ бўсам зи чашми ў,
Ранҷида ў зи лаззати хуммор механдад.

Девона ман, ки мезанам лофи муҳаббаташ,
Биншаста ў ба маҷлиси ағёр механдад.

Девона ман, ки ҷўямаш аз кўҳу дар даман,
Рақсида ў ба кўчаю бозор механдад.

Девона ман, ки дар раҳаш бисёр меистам,
Баргашта ў зи диданам ночор механдад.

Девона ман, ки беҳуда аз ёр меранҷам,
Шаб то саҳар ба дидаи бедор механдад.

Ба Худо гиристам имшаб, ки дилам гадо насозад,
Зи ғаме, ки шодиям буд, ба алам ҷудо насозад.

Ба Худо гиристам имшаб, ки зи файзи рўзадорӣ,
Ба намозу аз таровеҳ талабам адо насозад.

Ба Худо гиристам имшаб, ки ба ёри нозанинам,
Назаре, ки ноз дорад, назарам фидо насозад.

Ба Худо гиристам имшаб, ки ба пеши душману дўст,
Зи ду ҳарфи носазоям ба сарам бало насозад.

Ба Худо гиристам имшаб, ба Худои меҳрубонам,
Ки Худои ман Худо аст, зи худам Худо насозад.

Ба Худо гиристам имшаб ба забони безабонӣ,
Ки ба баҳси ёри ширин суханам гиро насозад.

Ба Худо гиристам имшаб, ки зи Шўҳрати сияҳбахт,
Гулаки сафеди умраш ба ситам ҷудо насозад!

Хезу биёву биншин дар рў ба рўям эй гул,
То рў зи рўи ҳар кас берў наҷўям, эй гул.

Дил ҷуста дар барам шин, холӣ намон канорам,
То ҳар кӣ дида бошам, дилҷў нагўям, эй гул.

Дасте зи меҳр афкан ба сар маро, ки донам,
Гардад фидои меҳрат аз мў ба мўям, эй гул.

Аз хандаи ду чашмат як ханда ҳадяе кун,
То хандаи лабоне ҳар сў наҷўям, эй гул.

Лайливаше, куҷоӣ, андар суроғи кўят,
Чун Қайси дилшикаста аз кў ба кўям, эй гул.

Атри Шанели ёдат биншаста дар хаёлам,
Ҷуз атри гардани ту гулбў набўям, эй гул.

Дар экрани нигоҳам акси ту мешавад пур,
Шўҳрат куҷоӣ гўяд аз ў ба сўям, эй гул.

Нолае чун савти ширини шакарноям мудом,
Кўлбори раҳ ба пушту дар сафар поям мудом.

Тақдире ҳамчун асои кӯр дорам доимо,
Мебарам ҳар кас ба манзил, пушти дарҳоям мудом.

Як диле чун шишаи фонус дорам дар бағал,
Тарси аз пуф мурданеро ҳар саҳар поям мудом.

Ғайрате чун ғайрати як гурги пир бояд маро,
Устухоне дар кафи худ бехатар хоям мудом.

Фикри ман аз нутфаи ғамҳои ту обастан аст,
Норасида солу моҳаш шеъри тар зоям мудом.

Шӯҳрат ин андешаро к-аз сар бурун ору бигӯ,
Баъд аз ин дар кӯчаи ту бехабар н-оям мудом.

Бояд дамеро аз даме осудатар кашид,
Рафъи хумори бодаро вақти саҳар кашид.

Бояд чу нури офтоб аз қуллаи баланд,
Ба пешвози рўзи нав бо ханда сар кашид.

Бояд чу мавҷи саркаши дарёи пурхурўш,
Худро ба умқи синаи кўҳу камар кашид.

Бояд чу барги лолае дар дашти синае,
Аз хуни худ ранги хати зеру забар кашид.

Бояд чу як пайроҳаи ҳамвору бегазанд,
Мардони раҳро бар раҳи фатҳу зафар кашид.

Бояд ба ёди Зоти Ҳақ пайваставу мудом,
Зикру саноро аз дилу оҳ аз ҷигар кашид.

Бояд чу як афсонаи ширини кўдакӣ,
Аз лафзҳои тифлакон ширу шакар кашид.

Бояд, ки номи хешро бо ранги зарҳалӣ,
Дар сархати муаззами аҳли башар кашид.

Бояд чу гурге зиставу озода чун уқоб,
Аз дори ин дунёи дун рахти сафар кашид.

Бояд ба ишқи Шуҳрат, эй хуршеди маҳвашам,
Ранҷе ба мисли қисмати шамсу қамар кашид.

Ёрро дилдор ном кардам, гуфт мехоҳӣ бихоҳ.
Бодаи васлаш ба ҷом кардам, гуфт менўшӣ сабоҳ.

Гуфтамаш дар бистари деринтизори васли ту,
Хобро бар худ ҳаром кардам, гуфт меоям пагоҳ.

Бевафо, гуфтам, ба роҳат аз сари шом то саҳар,
Дидаро бар дар мудом кардам, гуфт чашми ту ба роҳ?

Дар хиёбони дарози ошиқон, гуфтам басе,
Дайдугиро бардавом кардам, гуфт ҳоли ту табоҳ.

Аз ҷафоят шикваҳо бурдам ба халқи раҳгузар,
Нола андар тоқи бом кардам, гуфт рўзи ту сиёҳ.

Пой дар ўзангуи сабр доштам, дидам нашуд,
Аспи рашкам белигом кардам, гуфт ҷойи ту сипоҳ.

Гуфтамаш бе қоида, Шўҳрат, зи бозӣ хаста шуд,
Ошиқиро беғиром кардам, гуфт моро чӣ гуноҳ?
20.06.2012

Аз Нўширавон пурс, ки имдоди Худо чист.
Аз барги хазон пурс, ки ободи Худо чист.

Бар беҳунарӣ таъна мазан кундаи марде,
Аз бевазанон пурс, ки ин доди Худо чист.

Андар ҳарамаш раҳ набарӣ бе каламоте,
Аз майзадагон пурс, ки ин коди Худо чист.

Субҳе, ки дари синаи ту кўфт насиме,
Аз булбулакон пурс, ки ин боди Худо чист.

Тундар занаду наъра кашад гар ту нафаҳмӣ,
Аз оби равон пурс, ки фарёди Худо чист.

Мизони бузургӣ на ба риш асту на бар сол,
Аз пири ҷавон пурс, ки ҳафтоди Худо чист.

Торикии имони ту аз кибру дурўғ аст,
Аз дўзахиён пурс, ки барбоди Худо чист.

Андар хабари рўзи ҷазо шубҳа, ки дорӣ,
Аз бохабарон пурс, ки таззоди Худо чист.

 Дастҳои кўчакаш карда дароз,
  Ин саҳар гулдухтарам мекард ноз,

 Ид омад, эй падар, аз хоб хез,
  Тўҳфаи идонаам дарёб тез!

 Лаб кушодам, ки бипурсам, духтарам,
  Аз бароят тўҳфа бояд чӣ харам?

 Зочаи Барбӣ биёрам, ё китоб?
  То ба идат ҳадяам гардад ҳисоб.

 Ҳадяат аз баҳри ид, гуфт духтарам,
 Ин саҳар ман чойро бо ту хурам.

Ёри порисии мо чун сабки Лондон карду рафт,
Не хабар бигзошту не як занги тилфон карду рафт.

Хест аз маҳфил ба нозу дасти ағёре гирифт,
Маҷлиси моро саросар мотамистон карду рафт.

Шишае аз коняки сабр доштем андар бағал,
Бодаи моро ба ҷоми носабурон карду рафт.

Ваъдаи васлаш чу Яздон дар дили шаб дода буд,
Кўтаҳ ин имони моро номусулмон карду рафт.

Доштаст дар сар хаёли атри порисӣ магар,
Бехабар будем, ки тарки Тоҷикистон карду рафт.

Сар ҳавои Аврупо дорад, вале дастам тиҳист,
Қарзи моро дар ҳисобаш ӯ ҳазорон карду рафт.

Ба баҳоре, ки ту гули аввали онӣ,
На ҳавоям, на яке қатраи борон,
На каси ҳадягир аз рўзи баҳорам,
На ҳамон мурғи саҳархези ғазалхон.

Менабошам ақалан санги сар кӯҳ,
Ки ба паҳлўи танам рўида бошӣ.
Менаҳастам шафақи субҳи баҳорӣ,
Ки ба анҷоми раҳам печида бошӣ.

Мебудам кош шаби охири сардӣ,
Ҳо, ҳамон шаб, ки бароям саҳараш нест,
Мегирифтам-т ба бағал танг дар оғӯш,
То бигўянд ба баҳор гул хабараш нест.