Ману андешаҳоям

Сармои зимистон соли 2008, ки дар даҳ соли охир чунин хунукии қаҳратун дар ёди касе набуд, аз хотири мардуми тоҷик нарафтааст.

Дар ин вақт Тоҷикистон бе барқ ва газ монд. Аз хунукӣ пиронсолон ва тифлон мурданд! Дар зоишгоҳ парастандаҳо аз беберқӣ лол монданду модарон тифлашонро аз даст доданд. Ҳамон вақт ба ҳама маълум шуд, ки то замоне Тоҷикистон истиқлолияти энергетикӣ ба даст намеорад, чунин хунукиву чунин қурбонӣ такрор хоҳанд шуд, зеро сарчашмаи энергия ва гармӣ дар дасти бегонагон аст. Касе дар он вақт аз мудани одамон дар Тоҷикистон дар ташвиш нашуд. Ҳамсоя ба ҳақи худ баробар аст, мегӯянд тоҷикон. Аз номаи ҷавобии Оқил Оқилов ба хамтои узбекаш бармеояд, ки Тоҷикистон борҳо хоҳиши ҷониби Ӯзбекистонро дар мавриди зиёд кардани ҳаҷми оби дарёҳо ба инобат гирифта, аз оби захираи Норак ба миқдори зиёд сар додааст. Бо вуҷуди ҳамин қадар мушкилиҳо Тоҷикистон ҳеҷ вақт ба ҳамсояи худ назари бад ва фикри хатову ҳасад накардааст, чун медонад, ки вазъу шароити ҳамсоя беҳ бошад, вазъи минтақа ҳам беҳ хоҳад шуд. Аммо аминем, ки тоҷикон ҳеҷ гоҳ он сарморо фаромӯш нахоҳанд кард, сармое, ки сабаби асосии бунёди ин Иншооти азиму тақдирсоз шудааст!