Шоҳ Сезар танҳо ба як одам, ба дӯсташ боварӣ дошт. Ин одам табиби вай буд. Шоҳ, ҳар вақте бемор мешуд, доруро маҳз аз дасти ин табиб мехӯрд.
Боре, вақте Сезар худро хуб ҳис намекард, номаи бе номе гирифт, ки дар он навишта шуда буд: «Аз дӯсти беҳтарини худ, аз табиби хеш, ҳарос кун. Вай туро заҳр хӯронданист!»
Баъди чанде табиб ба ҳузури шоҳ омад ва ба Сезар дору дароз кард. Сезар ба дӯсташ номаро дод. Дар он муддате, ки табиб номаро мехонд, вай доруро то қатраи охиринаш хӯрд.
Табиб ба даҳшат омада пурсид:
— Шоҳам, ту чӣ тавр баъди хондани ин нома тавонистӣ, ки доруи овардаи маро хӯрӣ?
Шоҳ ба ӯ ҷавоб дод:
— То ба дӯсти худ шубҳа кардан, мурдан беҳтар аст!
Categories: Салом.
Загрузка ...