Шоҳ Сезар танҳо ба як одам, ба дӯсташ боварӣ дошт. Ин одам табиби вай буд. Шоҳ, ҳар вақте бемор мешуд, доруро маҳз аз дасти ин табиб мехӯрд. Боре, вақте Сезар худро хуб ҳис намекард, номаи бе номе гирифт, ки дар он навишта шуда буд: «Аз дӯсти беҳтарини худ, аз табиби хеш, ҳарос кун. Вай туро […]